Savaş denilen bu insan icadı çokça yazın konusu olmuştur. Ancak savaş silahlarını taşıyan ya da savaş naralarını atan insanın kendisinin gerçekçi bir anlatımına sık rastlanmaz. Sanki insan savaş meydanında onu yakıp kavuran duygularından sıyrılıp gri bir gölge, donuk bir manzara ya da tahta bir kukla gibi kondurulmuş gibidir. Amerikan İç Savaşı’na katılan bir genci konu edinen Kızıl Cesaret Nişanı ise bu gölgeye bir akıl, bu manzaraya bir yürek ve bu kuklaya bir can verir. Böylelikle biz uydurulan bir savaş gerçeğini, uydurulan bir benlikten değil de insanın gerçek benliğinden görürüz.

​

Kızıl Cesaret Nişanı’ndan bir parça:

​

İçinde hafif bir panik hissi vardı. Hayalinde savaşı canlandırdığında gözünün önüne dehşet verici ihtimaller de geliyordu. Geleceğin giderek yaklaşan zalimliklerine dikkat kesiliyor, bütün bunların ortasında kaya gibi sağlam durduğunu hayal etmekteyse başarısız oluyordu. Kılıcını kırmak pahasına kazandığı zaferlere dair hayallerini hatırladı ancak eli kulağında bekleyen çarpışmanın gölgesindeyken bütün bunların imkânsız hayaller olduğunu düşünecek gibi oluyordu